Romański styl architektoniczny
Po roku tysięcznym w Europie Zachodniej zrodził się w sztuce i architekturze styl zwany stylem romańskim. Nazwę nadano mu w początkach XIX wieku, aby podkreślić jego związki z dawną cywilizacją rzymską. Do jego szybkiego rozprzestrzeniania się w całej Europie przyczynili się zarówno zakonnicy z zakonu dominikańskiego czy cystersi jak też zrodzony w tym okresie ruch pielgrzymkowy. Powracający pielgrzymi przywozili ze sobą wizje wznoszonych w nowym stylu budowli i pragnęli, by podobne powstały w ich krajach. Podstawowym budulcem był kamień: olbrzymich rozmiarów otoczaki, ociosane głazy lub bardzo dokładnie obrobione kostki kamienne. Stosowano również cegłę. Rodzaj użytego materiału oraz wymogi konstrukcyjne powodowały, że architekci projektując budowle z tego okresu powiększali grubość murów i jednocześnie do minimum ograniczali wielkość drzwi i okien. Budowle sakralne były wznoszone na planie krzyża łacińskiego. Małe, rzadko rozmieszczone okna ginęły w masywnych ścianach, aby wpuszczały więcej światła stosowano w nich glify, czyli rozchylane do wewnątrz i do zewnątrz ościeże.
